کد مطلب:34189 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اعتقادات

در حديث قدسي آمده است: «گنج پنهاني بودم، دوست داشتم شناخته شوم؛ پس مردم را آفريدم براي اينكه شناخته شوم.» پس چرا انسانها از تفكّر در خدا منع مي‎شوند؟ و راه شناخت خداوند چيست؟

اين حديث سند معتبري ندارد. مراد از معرفت خدا كه كمال اشرف و اعلاي هر انسان است، معرفت حقيقت ذات خدا نيست؛ زيرا آن معرفت عقلاً و نقلاً محال و غير قابل حصول و به اصطلاح، محاط، محيط نشود و بنابراين در احاديث شريفه از تفكّر در ذات خدا نهي شده است.
جايي كه حقيقت بسياري يا همه مخلوقات بر بشر مجهول است و جز به خواصّ و آثار آنها پي نبرده است، حقيقت ذات اقدس ربوبي چگونه امكان درك دارد؟ هرچه بشر در ذات او فكر كند به جايي نمي‎رسد.
خدا را بايد به صفات و اسماء الحسني و آثار قدرت او ـ كه در كاينات ظاهر است ـ شناخت؛ چنانكه در قرآن مي‎فرمايد: «وَ فِي الْاَرْضِ آياتٌ لِلْمُوقِنينَ وَ فِي أَنْفُسِكُمْ أَفَلا تُبْصِروُنَ» ذاريات/21 در وجود خودمان و اين انساني كه يكي از مخلوقات به ظاهر بسيار كوچك اين عالم است بايد تفكّر نمود.
با اين همه بررسي‎هايي كه در طول قرون، در عجايب باطن و ظاهر و نظامات حاكم بر آن انجام شده، هنوز هم بشر خودش بر خودش مجهول است. اين است يكي از معاني متعدّد و معرفت آموز حديث شريف «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ» (بحار: 20/32) خدا را بايد به آياتش شناخت و در آياتش، در خلق آسمانها و زمين، كرات و كهكشانها، فضا و مخلوقات زنده برّي و بحري و هوايي تفكّر كرد، كه به فرمودة قرآن هم، اينها براي خردمندان آيات و نشانه‎هاي حقّند.

---

معارف دين
آيةالله لطف الله صافي گلپايگاني